مروری بر روش‌های تعیین عمر در استانداردسازی مواد منفجره‌ی نانوسایز

درحال حاضر استفاده از مواد پرانرژی نانوسایز و کامپوزیت‌های حاوی آن‌ها در سرجنگی‌های پیشرفته، پیشرانه‌های بردبلند و ... نتایج قابل توجهی داشته و موجب گردیده تا تولید مواد پرانرژی نانوسایز با توزیع اندازه ذرات باریک به یکی از محورهای اصلی تحقیقات و توسعه در صنایع نظامی کشورهای پیشرفته تبدیل شود. از طرف دیگر، مواد منفجره در طول مدت انبارداری دستخوش تغییرات شده و به‌تدریج تجزیه و تخریب می‌شوند، از این‌رو، هر ماده‌ی منفجره، دارای طول عمر مفیدی است. هرچند تخریب مواد منفجره عموماً بسیار کند و تدریجی روی می‌دهد اما تعیین مدت ‌زمانی‌که یک ماده‌ی منفجره بتواند به‌صورت ایمن و بدون نگرانی نگهداری و به‌کارگیری شود، یکی از مسائل مهم در چرخه‌ی عمر این مواد محسوب می‌شود.‌ از این‌رو، با شناخت مکانیسم‌های معمول در کهولت و تخریب مواد منفجره‌ی نانوسایز و بهره‌گیری از روش‌های استاندارد جهت تخمین طول عمر شیمیایی (انبارداری ایمن) و خدمات‌دهی آن‌ها موجب خواهد شد تا انبارش و کاربری این دسته از مواد پرانرژی به‌درستی مدیریت گردد. این مطالعه رهنمودی برای انتخاب روش مناسب تخمین طول عمر مواد منفجره، از جمله روش‌های تخمین طول عمر بر مبنای اُفت وزن توسط تکنیک‌های آنالیز حرارتی گرماسنجی پیمایش دیفرانسیلی (DSC)، وزن سنجی (TG) و ... است تا براساس آن، امکان صحه‌گذاری عمر مواد منفجره نانوسایز در مرحله‌ی طراحی، حین تولید و نگهداری آن در چرخه‌ی عمر محصول فراهم گردد. بررسی‌های انجام‌شده نشان می‌دهد، بعد از اجرای آزمون‌های کهولت، برای تأیید طول عمر مواد منفجره برای مدت کمینه 10 سال، لازم است عدم تغییر در معیار پذیرش ویژگی‌های حساسیت به ضربه، دما، الکتریسیته‌ی ساکن در شرایط نگهداری؛ کاهش وزن کمتر از سه درصد وزنی؛ تغییر کمتر از 20 درصد در خواص مکانیکی؛ سازگاری (پایداری) و برخی مشخصات مورد توافق تولیدکنندگان و مشتریان، بررسی و تصدیق گردد.